NC-18 BOYFRIENDs.

     

“ก็จินยองไม่ผิด!”

เท่านั้นแหละ 

บอกว่าไม่ผิดก็คือไม่ผิด…

มนุษย์จินยองน่ะ  ทำอะไรก็ไม่เคยผิดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ต้องไปโทษแจบอมกับแจ็คสันโน่นที่โอ๋กันจนกลายมาเป็นคนขี้เอาแต่ใจแบบนี้  ถามว่าแพ้มั้ยล่ะกับนัยน์ตาสีดำประกายที่เริ่มจะไหวระริก  ปากกลมๆ เบ๊ะคว่ำเป็นรูปสระอิ  พ่วงด้วยแก้มใสอมลมจนป่องพอง  แน่นอนว่ามาร์คไม่เคยเอาชนะอวัจนภาษาของมนุษย์จินยองได้เลยสักครั้ง   

และครั้งนี้ก็เช่นกัน…

 “ก็ได้ๆ ไม่ผิดก็ได้ครับ” คนอายุมากกว่ายกธงขาวยอมแพ้  เขาก้มลงงับๆ ปลายจมูกโด่งรั้นก่อนจะเงยขึ้นมาจ้องแก้วตาใส

“…”

“ให้จินยองงีถูกเสมอเลยก็ได้”

มาร์คแปะรอยยิ้มแห้งๆ ไว้เต็มหน้าให้รู้ว่ายอมแล้วยอมใจ  ไม่กล้าโกรธกล้าเคืองแล้ว  “ขอโทษ”

 สรุปว่าใครผิดกันแน่เนี้ย?

ชิส์! 

“คอยดูนะ พรุ่งนี้จะฟ้อ…

 

อ๊ะ!

คนที่กำลังอ้าปากพูดสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มือหนาของคนด้านบนก็เลื้อยล้วงเข้ามากอบกุมปิกาจู๋น้อยเอาไว้  “ย๊าห์! ท ทำอะไรเนี้ย!!” สัมผัสแปลกใหม่ให้ความรู้สึกเสียววาบจนต้องรีบป้องปัด  ซึ่งนอกจากคนด้านบนจะไม่ยอมปล่อยแล้วยังเริ่มหยอกเย้าเคล้นคลึงอีกต่างหาก

“อ๊าห์!”

ปิกาจู๋น้อยกำลังตกอยู่ในอันตราย…

มาร์คกดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มอย่างนึกหมั่นเขี้ยว เจ้าแมวเหมียวครางอือประท้วงพร้อมกับขึงตาใส่  มือหนาข้างที่ไม่ได้ใช้งานของมาร์คคว้ามือเล็กที่กำอกเสื้ออยู่ขึ้นมากุมแน่น  ผละจากริมฝีปากนุ่มทั้งที่นัยน์ตายังสบสานกัน  พรมจูบทั่วใบหน้าน่ารักก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะออกมาด้วยความจั๊กจี้

คิคิ

“ป ปล่อยได้แล้ว” จินยองบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแววตาไหวระริก  เด็กน้อยทุบอกแกร่งเบาๆ พร้อมกับยกยิ้มอมลมจนแก้มป่อง ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าความอยากในกายคนมองนั้นได้ลุกโชนขึ้นแล้วในตอนนี้…

 “มาเล่นผีผ้าห่มกัน”

“ฮื้อ! ผีอะไรเล่า  ไม่เอา! กลัว!” เหมียวกัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่นเบือนหน้าหนีก่อนพี่จะโน้มจมูกมาจุ่มที่ข้างแก้ม

“ไม่เล่น งั้นฆ่าตัวประกัน”

…เพียงจบประโยคเอาแต่ใจ  เด็กน้อยก็ได้เบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงแรงกระชับเข้าที่คอปิกาจู๋  ฝ่ามืออุ่นร้อนเริ่มเคล้นคลึงหนักหน่วง  อีกมือก็กำลังไล้ขึ้นไปตามเรียวแขน  ล้วงเข้ามาในคอเสื้อยืดย้วยก่อนจะลูบวนที่แผ่นอกเปลือยเปล่า “อย่า!” จินยองเริ่มจะตื่นกลัวกับความรูสึกแปลกๆ ที่กำลังตีรวนขึ้น 

มาร์คฮยองกำลังจะทำอะไร? 

เหมียวไม่เคยโดนสัมผัสแบบนี้มาก่อน  ทั้งเสียวแล้วก็ร้อน ร้อนมากๆ  ร้อนไปหมดทั้งตัว  มันปวดหนึบ… อ๊ะ! ตรงนั้น “อย่าทำ!” เผลอร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับบิดกายหนีสัมผัส  ไม่เข้าใจเลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง…

ทำไมมันแกร็งไปทั้งตัวแบบนี้นะ!

”มะ มาร์คฮยอง ผม ผมจะ ตายรึเปล่า อ๊ะอื้อ!” เด็กอนุบาลถามออกมาอย่างยากลำบากเพราะริมฝีปากอุ่นของพี่กำลังเล็มเลียอยู่ที่ติ่งหู 

ลมหายใจเด็กน้อยเริ่มจะขาดห้วง…

“ฮืออ”

มาร์คยอมปล่อยปิกาจู๋น้อยให้เป็นอิสระหลังจากที่เขาหยอกเล่นจนมันตื่นตัวแล้ว  มือหนาเลื่อนมาเชยคางน้อง  แก้มนวลขึ้นสีระเรื่อชวนมองจนอดไม่ได้ที่จะกดจมูกย้ำลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง  ก่อนจะปิดครอสการสอนจูบที่เขาตั้งใจสอนมากว่าครึ่งค่อนเทอมด้วยรสชาติแห่งความปรารถนา…

ริมฝีปากรูปกระจับค่อยๆ ขบเม้มดูดดึงริมฝีปากน้องราวกับว่าเป็นขนมชิ้นเดียวที่แสนอร่อย  เขี้ยวคมเฉียดผ่านลิ้นนุ่มคลอเคลียร์เรียกความรู้สึกดีจนอยากจะกลืนกินลูกแมวน้อยทั้งตัวแล้วในตอนนี้…

“ห้าม! มีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร” จินยองรีบท้วงทันทีที่ได้สติ  เด็กน้อยหันหน้าหนีจากจุมพิตแสนหวาน  ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาป้องปากตัวเองพร้อมกับหลับตาปี๋ “จะบอมบอกว่ารอให้โตกว่านี้ก่อน…”

ได้ยินมั้ย?

‘ได้ยินชัดเจนเต็มสองหู’

คนมีประสบการณ์หลับตาลงช้าๆ พยายามข่มความอยากที่กำลังจะตีตื้น  ไม่คิดว่าหลวงปู่มันจะสอนมาดีขนาดนี้?  ก็เห็นแจบอมเป็นคนนิ่งๆ ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่ใส่ใจอะไร  แต่ก็นะ…

เหอะ!

ถึงยังไงมาร์คก็ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจแน่  เขาอุตส่าห์วางแผนตั้งแต่อยู่หน้าโรงเรียนแล้วว่าคืนนี้จะกินแมว  ยังไงซะก็จะกินให้ได้ “แจบอมพูดอะไรก็เชื่อไปหมดเลยเหรอ”

“ก็…“ ร่างเพรียวค่อยๆ ลืมตาขึ้น  มุ่นคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง  ก่อนจะหันมาสบตากันแล้วตอบออกมาอย่างหนักแน่น “ก็ต้องเชื่ออยู่แล้วเพราะแจบอมฮยองไม่เคยโกหก”

อ่อ! เป็นอย่างนี้นี่เอง…

มาร์คพยักหน้างึกงักรับรู้ก่อนจะยกยิ้มเย็นแล้วเปลี่ยนมาทำหน้านิ่งจนคนมองรับรู้ถึงแรงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปได้

“รักแจบอมมากสินะ”

“มาก!” เหมียวตอบตามจริงโดยไม่ทันคิด  และไม่รู้เลยว่ามันได้ทำลายความรู้สึกคนฟังไปมากขนาดไหน

มาร์คเสมองไปทางหน้าต่างทั้งที่ยังคร่อมทับและกอดรัดร่างเพรียวบางเอาไว้แน่น  ทำไมรู้สึกไม่ดี?  ทำไมรู้สึกเจ็บ? แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ “ถ้าให้เลือกระหว่างฮยองกับแจบอม…”

“ไม่!”

…

ที่บอกว่า ‘ไม่’ คือไม่เลือก เพราะต่อให้บังคับยังไงเหมียวก็เลือกไม่ได้หรอก จะมาถามคำถามบ้าบอแบบนี้ทำไมนะ?

มาร์คค่อยๆ คลายอ้อมกอด  จินยองตกใจกับอารมณ์ที่เปลี่ยนง่ายดายของคนตรงหน้า  มองร่างกายที่กำลังจะเคลื่อนตัวออกห่างเหมือนจะลุกหนีไป  มันเป็นวินาทีที่ความรู้สึกตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด…

ง๊าห์!!

“ไม่เอา! เค้ารักมาร์คฮยองมากกว่า” สุดท้ายมือบางก็คว้าคอพี่ไว้แล้วรั้งมากอดแน่น “จินยองรักมาร์คฮยองมากกว่าแจบอมฮยองนะ”

…

‘รัก’

ก็แค่คำเดียวเนี้ยแหละ!

ที่อยากได้ยิน…

มาร์คผละออกเล็กน้อยแล้วมองร่างเพรียวตรงหน้า  แก้วตาใสคลอไปด้วยหยดน้ำตา  ฟันซี่เล็กงับริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความประหม่า “รักมากกว่าจริงๆ นะฮะ” เด็กน้อยย้ำชัดถ้อยชัดคำราวกับกลัวว่าเขาจะจากไปไหน

“…”

“มาร์คฮยองทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ฮึก!”

 “อย่าร้องไห้” มาร์คปรามก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมชื้นเหงื่อ  จ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวย “ก็นักว่าไม่รักกัน ”

“รักสิ!”

“แล้วแจบอม…”

“มันไม่เหมือนกันนี่นา” ร่างเพรียวแดดิ้น  ไม่ชอบเลยที่มาร์คฮยองไม่เข้าใจ “ทำไมไม่เข้าใจ”

“ครับ เข้าใจแล้ว” กดจูบที่ริมฝีปากห้ามไม่ให้พูดอะไรทั้งนั้น 

…

คนอายุมากกว่าเปลี่ยนโหมดอารมณ์กลับมาเหมือนเดิม  เพิ่มเติมคือหัวใจที่ชุ่มฉ่ำขึ้นด้วยความมั่นใจ  นาทีนี้มาร์คมั่นใจสุดๆ แล้วว่าเขาเป็นคนพิเศษของเหมียว  และต่อไปนี้จะทำอะไรก็ไม่ต้องกลัวใจเด็กน้อยหรือว่าใครหน้าไหนอีกแล้ว  เขายกยิ้มร้ายก่อนจะถอดกางเกงและเสื้อนอนออกเผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง  กล้ามเนื้ออกและหน้าท้องเป็นลอนสวยอวดสายตาจนเจ้าแมวอ้าปากค้าง

“ฮืออ ตายแน่ๆ”

ฮ่าฮ่าฮ่า หัวเราะชอบใจให้กับความเดียงสา  ก่อนจะกลับมาคร่อมน้องเอาไว้เหมือนเดิม พร้อมกับกระซิบบางอย่างแล้วงับเบาๆ ที่ข้างแก้ม…

“อื้อ”

เหมียวครางเครือในลำคอเมื่อถูกพลิกตัวขึ้นด้านบนอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีดำประกายช้อนมองใบหน้าคมที่เคลื่อนลงมาจุมพิตแผ่วเบาบนเนินหน้าผาก  รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัด  ฝ่ามืออุ่นร้อนกำลังรุกล้ำเข้ามาในร่มผ้าก่อนร่างกายจะบิดเร้าตอบสัมผัสปลายนิ้วที่กำลังวาดไล้ไปตามแนวยาวของแผ่นหลัง  ความรู้สึกวาบหวามทำให้เผลอถ่ายน้ำหนักเบียดตัวเข้าหาคนใต้ร่างจนเกิดแรงกดทับที่ส่วนกลางลำตัว

 “อืออๆ อย่ากัด!” เด็กน้อยปรามเสียงพร่าเมื่อรู้สึกว่าคมเขี้ยวงามกำลังจ่อที่หัวไหล่  เสื้อกล้ามคอย้วยถูกถอดออกไปให้พ้นทางแล้ว  มาร์คจับร่างเพรียวพลิกลงใต้ร่างแกร่งของเขาอีกครั้ง  กดจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มกลืนเอาลมหายใจหอบของเด็กน้อยขณะเคลื่อนกายลงทาบทับจนแนบสนิท

“อาห์~”

แรงกดทับที่กลางลำตัวทำให้จินยองร้อนรุ่ม  อาการปวดหนึบเริ่มทวีขึ้นจนต้องแอ่นตัวเบียดชิดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง “ไม่ไหวแล้ว อือ ปวด…”

มาร์คยกยิ้มก่อนจะฝากรอยจูบที่ข้างแก้มพร้อมกับไล้มือไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายขาวสะอาด  เขาลากจูบต่ำลงมาตามลำคอขาวดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ  ซุกไซ้ไล้โลมเลียและบรรจงประทับตราความเป็นเจ้าของ

“เราเป็นของกันและกันนะจินยอง”

“ฮะ”

ลิ้นชื้นแตะชิมยอดอกสีสวย  หยอกล้อดูดดึงและฝังคมเขี้ยวเอาไว้ให้ร่างเพรียวบิดเร้าระส่ำระสาย  ก่อนจะกดจมูกสูดดมกลิ่นกายหอมพร้อมลากจูบเรื่อยลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ…

โอ๊ย!

”จินยอง!  กัดทำไม!!”

“ก็มาร์คฮยองกัดเค้าก่อนอ่ะ” คนใต้ร่างขึ้นเสียง “บอกแล้วไงว่าอย่ากัด อย่ากัดๆ มัน… อ๊าห์!”

ยังไม่ทันได้พูดจบปิกาจู๋น้อยก็โดนล็อคคออีกแล้ว  คราวนี้ไร้ซึ่งอาภรป้องปิดเพราะถูกคนด้านบนปลดออกไปตอนไหนไม่รู้  คนขี้แกล้งจับส่วนปลายรูดรั้งก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปโลมเลียอย่างนึกสนุกจนร่างเพรียวนั่นสั่นสะท้านเผลอร้องครางเสียงหวานออกมา  

“อื้อ อาห์ๆๆๆ”

“รู้สึกดีใช่มั้ย”  มาร์คถามก่อนจะกลืนกินน้องเข้าไปในโพรงปาก

“มะ ไม่ไหว” ร่างเพรียวบิดเร้าพร้อมกับลมหายใจที่เริ่มจะขาดห้วง ความทรมานที่หวานชื่น  เหมือนว่าแค่นี้ยังไม่พอ อยากให้ทำและสัมผัสมากกว่านี้ “มากกว่านี้”

“มันดีใช่มั้ยจินยอง”

“อ๊าห์ ฮะ”

เพียงได้ยินเสียงตอบรับคนฟังก็ไม่รอช้า มาร์คช้อนตาขึ้นมองเด็กน้อยก่อนจะถอดอันเดอร์แวร์ของตัวเองออกบ้าง… 

“โอ้วว!”

แมวน้อยถึงกับร้องอุทานก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีความใหญ่โตที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า “ โหว…น่ากลัวอ่ะ แจ็คกี้บอกว่ามันจะเจ็บ…”

“ไม่เชื่อใจกันเหรอ”

“แต่แจ็คกี้บอกว่า…”

“ระหว่างมาร์คฮยองกับแจ็คสัน  จินยองเชื่อใครมากกว่ากัน” มาร์คโน้มลงไปจูบที่เนินหน้าผากสวย  จูบปลายจมูกโด่งรั้น  จูบที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้งเพื่อเบนความสนใจ

“เชื่อมาร์คฮยอง…”

อ่าๆ  อย่างนั้นแหละ “ถ้าเชื่อฮยองก็มาลองดู  ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” ว่าแล้วก็หอมแก้มให้ฟอดหนึ่ง “เราจะทำมันไปพร้อมๆ กัน นะครับ”

“มันจะเจ็บมากมั้ย”

“เจ็บนิดเดียว  ฮยองสัญญา…”

‘สัญญา’

สัญญาอีกแล้ว..

ก็รู้ว่าเหมียวเชื่อคำสัญญาของมาร์คฮยองเสมอแหละ  แม้จะกลัวแค่ไหนสุดท้ายก็ยอมให้อยู่ดี  แล้วมันก็เป็นไปตามนั้น 




ก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลน…

“รักเหมียวนะครับ”

to be continue...

ว้อยๆๆๆๆ ใสใสค่ะ^^

บอกแล้วว่าไรท์ใจดี  

ไม่ได้อ่านช็อตนี้บอกเลยว่า พลาด!!!  

เพราะถ้าไม่อ่านก็จะงงใช่ป๊ะล่ะว่าเค้ามาบอกรักกันตอนไหน ...

>> หลายคนมีคำถามว่า...ที่ผ่านมาทำไมพี่มาร์คถึงทนได้? 

ตอบให้เลยค่ะ เพราะพี่แกก็ไม่แน่ใจตัวเอง ไม่แน่ใจเหมียว ไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ (กลัวเหมียวไม่รัก กลัวรักเค้าข้างเดียว)

>>ย้ำว่าอีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว  

 มาถึงตอนนี้ยังหาสาระไม่ได้ ๕๕๕+ แล้วไรท์ก็ไม่ค่อยมีเวลา  เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งทิ้งกันไปไหน (ไม่อยากบอกว่าอาจจะมีเซอร์ไพรส์) อิอิ  ยังไงก็มาตามลุ้นกันเน๊าะว่าสุดท้ายแล้วใครจะคู่กะใคร  ใครจะเปลี่ยนคู่ หรือว่าใครจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว เอ๊ะ! งงๆ ๕๕๕+ 

เอาเป็นว่าไปตามลุ้นกันเอาเอง บอกใบ้ให้แล้วเน้อ...

ไรท์หายตามได้ที่ 

- twitter (@Oilgot7)

- ID line (121137oil)

- คุยกันนะ #ฟิคเหมียวจิน

 แปะๆ http://my.dek-d.com/555oilfrenzy/writer/view.php?id=1311219